PSYCHOLOG W GÓRACH

Wszyscy jesteśmy wyjątkowi!

W każdym z nas kryje się coś niesamowitego, coś co niejednokrotnie trudno dostrzec wśród sił które ogarniają nasz potencjał, tymi siłami są nasze przekonania,a dokładnie nasze ograniczające przekonania. Zachęcam Cię jednak abyś aktywował swój dar, abyś wyruszył w poszukiwaniu tego co w Tobie najlepszego, tego co pozwala wznieść się ponad samych siebie, by osiągnąć to czego pragniemy i o czy marzymy.

Niestety wielu ludzi zapomniała, zgubiła mapę do swego daru, niejednokrotnie żyją w zamku którzy sami wznieśli własnymi rękami. Destrukcyjne myśli: nie potrafię, to zbyt ryzykowne, boję się, to niemożliwe. Jeśli wierzysz że niemożliwe istnieje i nie myślę teraz o podróżach w czasie na które nie mamy teraz pomysłu, zauważ iż Ty i ja, przedstawiciele homo sapiens jesteśmy niemożliwością, istniejąca w tym bezkresnym i mało przyjaznym wszechświecie.

Zasoby do pracy

Mamy swoje słabości; lęki/ zwątpienia, jesteśmy niedoskonali – to czyni z nas ludzi. Mamy jednak również niesamowitą moc, dar o którym mówiłem wcześniej. Ten dar wyniósł nas Księżyc, pozwala przemieszczać się  szybciej niż dźwięk, ten dar/moc sprawia iż są pośród nas Ci którzy zdobywają Everest, inni przechodzą Orlą Perć w Tarach, przepływają kilkanaście długości basenu, sami remontują a może nawet budują swój dom itp, każdy ma swoją górę i swoje zwycięstwo. To wszystko dzięki wielkiemu darowi, który każdy z nas ma, tym darem i tą siłą jest wiara w siebie. Napędzani wiarą i pewnością jesteśmy w stanie zmieniać swoje ograniczenia, bo ograniczenia istnieją i są elementem naszego jestestwa ale pełni wiary i mocy możemy z nimi pracować, przesuwać je – przedefiniować ich znaczenie. Każdy z nas ma możliwość osiągać cele na miarę swoich możliwości

Wolność i wyjście poza strefę komfortu

Wolni od etykiet zabijających naszą wyobraźnie, możemy wybrać drogę, która jest w nas nawet gdy prowadzi poprzez nieznane pola, poza naszą strefę komfortu.  Poza to co jest dla nas znane i pozwalające czuć się bezpiecznie.  Wbrew niepewności, wbrew obawom poszukajmy tam rozwiązań, bo tam w nieznanym  możemy odnaleźć odpowiedzi na to kim jesteśmy, gdzie i w jakim celu idziemy w swoim życiu. Zachęcam do podróży do takiego miejsca by odkryć do czego naprawdę jesteśmy zdolni.

Postanowienia noworoczne: co zrobić, by udało się ich dotrzymać?

Postanowienia noworoczne a cele noworoczne czy to jest jakaś różnica? No cóż jakaś pewnie jest skoro zadania w pracy nazywamy celami nie postanowieniami. Zwróciłeś kiedyś na to uwagę?

Szybki przepis na SMART cele noworoczne – jeszcze przed Sylwestrem 🙂

Zacznij od spisania każdego postanowienia w formie zdania wyrażonego kategoriach pozytywnych – nie to czego nie chcesz ale to czego chcesz.

Od postanowienia noworocznego do SMART celu

1 krok – S jak specyficzny

Każdy cel należy najpierw zoperacjonalizować czyli przełożyć z wizji na działanie. Jeśli nie damy sobie dokładnych wytycznych to jak zamierzamy dojść do właściwego miejsca? Np. chcę nauczyć się mówić w języku angielskim na poziomie B2 – jasno określone, opisane, znane są kryteria za pomocą których możemy sprawdzić realizację celu.

2 krok – M jak mierzalny – musisz wiedzieć w jaki sposób sprawdzisz czy osiągnąłeś cel oraz na jakim etapie realizacji się znajdujesz. W naszym przykładzie jest to dość proste, gdyż jest to międzynarodowy egzamin o dobrze określonych wytycznych programowych

3 krok – A jak atrakcyjny – to jest twój cel i ważne byś chciał go realizować. Ważne by wizja zrealizowanego celu Ciebie nakręcała.

4 krok R jak realistyczny – tutaj warto wypośrodkować między ambicją – tak by cel nie był zbyt łatwy a realnością – by cel nie był zbyt trudny. Gdy będzie zbyt łatwy nie będzie to żadne wyzwanie, a gdy będzie zbyt trudny będzie tak dalece oddalony od realnej sytuacji, że nawet nie zaczniesz działać tylko od razu się zniechęcisz i pomyślisz, ze Ci się nie uda.

5 T jak terminowy – cel powinien być określony w czasie. Realnie określony w czasie. I tu znowu należy zachować realizm – pewne działania, a w zasadzie każde zajmują czas i są pewne granice optymalizacji. Żeby nie wiem co się działo 9 kobiet w miesiąc nie urodzi dziecka, weź to pod uwagę i daj sobie czas.

Masz już podstawową wiedzę. Teraz działaj! 

Dokładnie tak Nowy Rok Nowy Ja! I tak co roku ? Znasz to skądś? Czy raczej jesteś jedną z tych osób, które dotrzymują noworocznych postanowień? Wyobraź sobie, że ponad 90% osób ich nie dotrzymuje. Podejrzewam że 31.12 każda z tych osób myśli sobie: TERAZ! Od tego roku to zmienię! W końcu będzie inaczej.

Proponuję byś zrobił coś innego – przyjrzał się temu, co robiłaś/eś do tej pory i wprowadzić korektę.

Postanowienia noworoczne co zrobić by je dotrzymać?

1 zasada realizmu – jak jest z realnością twoich postanowień noworocznych? Czy są to plany realne, czy też z okazji nowego roku odpinasz wrotki i jedziesz z tym koksem, Im bardziej odjechane i odległe od Twojej rzeczywistości tym lepiej. GO! I w porządku trzeba być kreatywnym i mierzyć wysoko, ALE wtedy mówimy o marzeniach, wizjach a nie konkretnych planach, które od jutra można wdrażać w rzeczywistość. UREALNIJ,

2 zasada brzytwy – ile jest tych postanowień? Ja rozumiem, że jest to cały rok i chcesz osiągnąć jak najwięcej natomiast pamiętaj, że to maja być te główne postanowienia na których chcesz się skupić, a pozostałe możesz w każdej chwili dopisać do listy,

3 zasada balansu – niech w każdej sferze życiowej będzie taka sama ilość postanowień – chyba, że na ten moment jakaś sfera wymaga większej uwagi np. rodzina, zdrowie, kariera, hobby, przyjaciele,

4 zasada umowy – umowa podpisana to umowa wiążąca. Tak samo potraktuj umowę ze sobą spisz cele, a następnie podpisz się pod tą listą,

5 zasada możliwości – to tylko 1 stycznia. Każdego miesiąca, dnia, tygodnia masz możliwość rozpocząć wdrażanie kolejnych postanowień,

6 zasada elastyczności – to Twoje postanowienia i mogą zmieniać się razem z Tobą. Może coś było ważne w styczniu nie jest ważne w czerwcu i to jest to O.K. Nie musisz za wszelka cenę kontynuować realizacji postanowień, które już dłużej nie są Twoje, już ich nie czujesz.

7 zasada autentyczności – czy to są Twoje postanowienia? Czy czujesz ekscytację na myśl o ich wdrażaniu? Czy masz takie postanowienia, bo może wypada? Sprawdź mają być autentycznie Twoje!

8 zasada sieci wsparcia- możesz a wręcz powinieneś prosić o wsparcie jeśli tego potrzebujesz. Rozejrzyj się dookoła są ludzie, którzy chcą Ci pomóc,

Sprawdź zasady i daj znać czy działają. U mnie działają – powodzenia ?

„Szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów” Albert Einstein

Zjedz tę żabę – co ma żaba do wydajności i zarządzania

Dziś po pomówimy o żabach gdyż ta metafora przywołana przez Briana Tracy niezwykle do mnie przemówiła. Brian Tracy żabą nazywa ważne, wielkie zadanie, które przed nami stoi, ale jednocześnie  z różnych powodów „nie chce się” nam go realizować. 

Zobaczmy co się dzieje jak nie realizujesz żaby – czyli wiesz, ze jest zadanie, wiesz że musisz je zrealizować, ale sama myśl o robieniu tego zadania Cię przytłacza. Myślisz sobie: zrobię to jutro, dzisiaj będę mieć dzień wolny od żaby. Ale czy rzeczywiście jest wolny?
O.K. nie wykonywałeś tego zadania, ale czy nie było tak, że cały czas myślałeś o nim gdzieś z tyłu głowy? Czy nie jest tak że to pozornie „wolne” sprawiło, że w gruncie rzeczy zadanie wydaje się jeszcze większe, jeszcze trudniejsze a motywacja do jego wykonania jest coraz mniejsza.
To może nie jutro, może w piątek się tym zajmę? Ale w sumie nie, w piątek szkoda psuć sobie początek weekendu, to może w poniedziałek, ale w sumie w poniedziałki się nie zaczyna….itd.

I zobacz, zadanie jak nie było zrobione tak nie jest, a Ty ciągle o nim myślisz. Co więcej założę się, że głowa jest pełna negatywnych wizualizacji: jakie to zadanie jest okropne, trudne, nieciekawe itp.
Z czasem może zdarzyć się że zaczynasz się użalać sam nad sobą, bo niby dlaczego właśnie Ty masz to robić?
Taka „samo utrudniająca procedura” jest odwrotnością tego, co powinieneś zrobić.
Powinieneś usiąść, realnie zaplanować realizację zadania lub wykonać je od razu. Bo często zdarza się że ów żaba to zadanie którego wykonanie nie zajmie Ci więcej niż 5 minut. 

Przypomnij sobie czy nie było takiego zadania w przeszłości, którego realizacja nie trwała dłużej niż 5 minut a nosiłaś/nosiłeś się z wykonaniem jej kilka dni (np. telefon do kontrahenta który zalega z płatnością)

Żaba jak ją zjeść?

Przede wszystkim, żaba ląduję na samej górze Twojej listy zadań  – siadasz do pracy i robisz to zadanie jako pierwsze, lub dzielisz na poszczególne etapy, planujesz wykonanie każdego z etapów i codziennie robisz kolejne zaplanowane kroki.  I to już. Brzmi prosto – prawda?

Co zyskasz? 

– Odciążanie  – nie musisz już myśleć o tym zadaniu, gdyż zacząłeś je realizować, 

– wolny czas – ten czas w którym myślałeś jak bardzo nie chcesz realizować zadania i szukałeś wymówek.

– motywację – zauważ takie trudne / duże/ zadanie a jak Ci świetnie idzie ?

 – wdzięczność do samego siebie – robisz to zadanie Dziękuję Ci.

 – pozytywny umysł – wolny o negatywnych wizji realizacji zadania.

Do roboty. Zjedz tę żabę!

Najpierw staraj się zrozumieć potem być zrozumianym

Najpierw diagnoza (zrozumienie) potem recepta (rozwiązanie)

Gdy zrozumiesz, czas na bycie zrozumianym

Pisałem o efektywnym zarządzaniu sobą czasie (więcej) o podstawach organizacji swojego czasu (więcej) o subiektywności postrzegania czasu (więcej). Dziś czas na kolejną porcję prostych i skutecznych technik w organizowaniu czasu.

Co to jest Technika Pomodoro?

bardzo prosta technika zarządzania czasem, którą można zastosować niemalże od zaraz. Wymyślił ją Francesco Cirillo w drugiej połowie lat ’90 XX wieku. Nazwę swoją wzięła od zegarka kuchennego w kształcie pomidora. Dziś możesz dalej używa zegarka kuchennego, ale można również skorzystać z telefonu – tylko pamiętaj tryb samolotowy i tylko funkcja zegarka :-p

Technika Pomodoro czego potrzebuję?

• lista zadań (forma papierowa + długopis lub elektroniczna)
• urządzenie odmierzające czas

Technika Pomodoro kolejne kroki:

• zrób listę zadań do wykonania na dany dzień
• posortuj je według ważności (priorytetyzowanie!)
• zacznij realizację zadań

Technika Pomodoro opera się cyklach. Każdy cykl trwa 25 minut.
Opis cyklu pracy z wykorzystaniem Pomodoro:

• Przed rozpoczęciem realizowania jednego zadania ustaw zegar na 25 minut, tyle trwa jedno
  Pomodoro, to przedział czasowy na zrealizowanie zdania w całości lub w części.
• Pracuj nad wykonaniem zadania, aż zadzwoni czasomierz.
• Nie rób przerw nie pozwól, żeby ktoś inny Ci przerwał. To tylko 25 minut. Czasomierz
  powinien być tak ustawiony, żebyś widział ile czasu pozostało do końca Pomodoro
• Po upływie 25 minut możesz z zadowoleniem oznaczyć zadanie jako wykonane w całości lub
  części a wiadomo, że ten kto zaczął wykonał już połowę pracy.
• Po Pomodoro robisz sobie 5-cio minutową, obowiązkowa przerwę. Można wstać od biurka,
  rozprostować nogi, poćwiczyć chwilę, zrobić sobie herbatę.
  Po każdym zakończonym czwartym Pomodoro (4 cykle) przysługuje Ci dłuższa (20-30 minut)
  przerwa. Wtedy możesz również się poruszać coś zjeść, sprawdzić pocztę.

Technika Pomodoro zasady:

• Pomodoro jest niepodzielne – Jeżeli zaczniesz Pomodoro przerwę zrobisz sobie dopiero za 25
  minut.
• Jeżeli zadanie wymaga więcej czasu niż Pomodoro – podziel je na mniejsze części.
• Jeżeli zadanie zajmie Ci mniej niż jedno Pomodoro – dorzuć do niego kolejne krótkie zadanie tak, żeby wypełnić całe Pomodoro.
• Każde kolejne Pomodoro idzie coraz lepiej.
• W swoim wolnym czasie nie korzystaj z Pomodoro – to czas dla Ciebie.

Technika Pomodoro moja opinia

Technika równie prosto, co skuteczna będzie ogromnym wsparciem dla osób, które dopiero
zaczynają swoją przygodę z organizacją pracy. Moim zdaniem  długość cyklu można delikatnie zmodyfikować: skrócić do 20 lub wydłużyć do 30 minut. Z mojego punktu widzenia ważne aby ustalić długość cyklu Pomodoro na dany dzień przed rozpoczęciem pracy, aby nie mieć pokusy manipulowania nim w trakcie wykonywania zadania 🙂 Osobiście pracuję w cyklach 25 lub 30 minutowych, krótszych nie ustalam bo się u mnie nie sprawdzają.

Zachęcam do przetestowania tej techniki – może tez polubisz pomidory w organizacji swojej pracy

O wspieraniu i samowspieraniu

Czytanie to moja pasja i jakiś czas temu zainteresował mnie temat coachingu oraz szeroko pojętej psychologii – artykuły/książki o tej tematyce bardzo często przykuwają moją uwagę. Zauważyłam, że mnóstwo w nich mowy o wspieraniu innych – męża, dzieci, przyjaciół, rodziców itp. A co z byciem dobrym dla samego siebie? Jak możemy motywować i wspierać innych, zapominając przy tym o docenianiu siebie? Zdecydowałam się napisać kilka zdań na ten temat, ponieważ sama miewam z tym problem 😉  Wspieranie bliskich osób przychodzi mi łatwo i daje ogromną przyjemność. Wspieranie siebie na początku budziło mój opór. Dlaczego? Im więcej się nad tym zastanawiałam, tym częściej dochodziłam do tego samego wniosku – przecież to normalne, że uporałam się z kolejnym problemem czy nauczyłam się czegoś nowego, nie wydarzyło się przecież nic nadzwyczajnego.

Przykłady mogłabym mnożyć: zdany egzamin na prawo jazdy – przecież jeszcze mnóstwo pracy żebym opanowała sztukę prowadzenia auta (tak, tak, ta plastikowa plakietka uprawniająca do siadania za kółkiem baaardzo rzadko idzie w parze z umiejętnością kierowania samochodem). Zdany egzamin na studia – z czego tu się cieszyć, przecież teraz dopiero trzeba wziąć się do roboty. Pierwsze sukcesy w pracy (bez wiedzy teoretycznej i praktycznej) – przecież są fachowcy dużo lepsi ode mnie, jeszcze tyle muszę się nauczyć. Skądś to znasz? Jeśli tak – doczytaj ten tekst do końca. Nie dam Ci złotej rady na to, jak przestać ograniczać się do stawiania sobie wymagań. Nie znajdziecie tu też magicznego sposobu jak do ciągłego stawiania sobie wymagań dorzucić codzienne docenianie siebie. Powiem Ci za to jak ja powoli oswajam się z tym, żeby być dobrą dla siebie.

Pudełko małych przyjemności 

Jakiś czas temu przeczytałam artykuł o pudełku małych przyjemności (niestety nie pamiętam kto był jego autorem). Chodziło o to, żeby w pudełku znalazły się przyjemności, którymi będziemy się nagradzać za małe i wielkie sukcesy. Ale po kolei. Skąd pudełko skoro w tytule wpisu jest słoik? Otóż jeszcze długo po przeczytaniu artykułu, pudełko małych przyjemności chodziło za mną (niedosłownie, oczywiście;-)). Pewnego dnia postanowiłam spróbować (z ciężkim sercem, ale jednak). Zdecydowałam, że moje pudełko będzie słoikiem, przez którego szkło będzie widać zawartość. Po co? Po to, żeby widok ten motywował mnie do nagradzania się za moje codzienne osiągnięcia. I wiesz co? To był najlepszy i najprzyjemniejszy sposób wejścia na drogę „samowspierania”. Podczas spisywania drobnych rzeczy sprawiających mi przyjemność, zastanawiałam się bowiem co mogłoby być powodem ich wyławiania ze słoika. Z każdą kolejną „nagrodą”, znajdowałam kolejne rzeczy, za które miałabym siebie docenić. I tak, całkiem przez przypadek, wykonałam jeden z najtrudniejszych elementów tego ćwiczenia (nie jest nim niestety wybór słoika;-) – znalezienie powodów, dla których warto siebie nagrodzić. Może Ty też chciałbyś mieć swój magiczny słoik? A może potrafisz doceniać siebie, ale masz problem ze wspieraniem innych? Stwórz więc magiczny słoik i podaruj go bliskiej Ci osobie.

Jak zacząć być dobrym dla samego siebie?

Od czego zacząć? Zastanów się nad drobnymi rzeczami, które sprawiają Ci przyjemność a następnie spisz je na małych karteczkach (im więcej, tym lepiej, im bardziej kolorowo, tym przyjemniej;-). Tutaj najważniejszy i najtrudniejszy element zabawy – przy każdej kolejnej przyjemności, zastanów się, za co mógłbyś się nią nagrodzić. Wybierz słoik a następnie go nazwij (możesz go opisać flamastrem, nakleić na nim kartkę z nazwą) – popuść wodze fantazji, niech to będzie Twój słoik. Wrzuć karteczki do słoika (najlepiej je złożyć, żeby nie było widać czego dotyczą) i zakręć słoik. Postaw słoik w widocznym miejscu, najlepiej w sypialni, żebyś zaraz po przebudzeniu pamiętał o tym magicznym pojemniku, w którym jest tyyyyle przyjemności 😉 Nie pozwól słoikowi obrastać kurzem – odkręcaj go często i losuj nagrodę, za każdym razem kiedy zrobisz coś, z czego jesteś dumny 😉 A Ty jesteś dla siebie dobry? W jaki sposób się wspierasz?

Powodzenia 😉
Weronika Wiedrowicz

Możesz się zastanawiać, czemu tak się rozwodzę nad tematem czasu, subiektywności jego postrzegania zamiast od razu przejść do rzeczy i dać kilka standardowych ćwiczeń. Już tłumaczę.

Po pierwsze chcę byś sobie uświadomił/a, że o ile czasem nie zarządzisz to masz w zanadrzu (a jeśli jeszcze nie masz to zadbam o to byś wkrótce je nabył/a) wiele narzędzi i umiejętności, które pomogą Ci lepiej się zorganizować i lepiej ten czas wykorzystać.

Po drugie czy udało Ci się kiedyś odłożyć trochę czasu „na potem” (Jak na przykład kawałek czekolady? Żartuję kto je tylko kawałek czekolady? Przecież tabliczki są idealnie sformatowane do jednorazowego spożycia) by użyć go w dowolnym momencie? Komu udało się kupić trochę czasu od kogoś kto ma go w nadmiarze? (BTW w tym miejscu wydaje się koniecznością przytoczenie filmu Wyścig z czasem oni tam coś wiedzą o kupowaniu czasu).

Czy są banki czasu, gdzie za drobnym oprocentowanie można nabyć trochę czasu?

Dobra kończąc wyliczankę odpowiedź na każde z tych pytań brzmi: nie. Tak, mnie też to smuci.

Okej to skoro nie mamy wpływu na czas to co możemy z nim zrobić? Cóż jeśli nie masz na coś wpływu to najlepiej to zaakceptować i zająć się czymś na co wpływ masz.

Skoro nie można czasu odłożyć, zaoszczędzić, dokupić to nie roztrwaniaj go. Czerp z niego tyle, ile się da. Przeżywaj, smakuj chwile, ciesz się z cudownych doświadczeń. Wykorzystuj go – po to jest!

Podsumowując – mamy wpływ na to, jak zorganizujemy sobie czas, czym go wypełnimy, a jak na coś mamy wpływ to z ofiary stajemy się zarządcą i o to nam chodzi.

Wiemy tez że nie każde 2 godziny są przez nas odczuwane tak samo. 2 godziny na youtube to chwila, a 2 godziny podczas pisania pracy zaliczeniowej/ prezentacji wydaje się czasami całym wiekiem. Powszechnie znanym prawem jest, że czas płynie inaczej w zależności po której stronie drzwi toalety stoisz 🙂 

Naukowcy potwierdzili licznymi badaniami, że mimo iż każda godzina to obiektywnie 60 minut to jednakowoż dla każdego z nas psychologicznie ten czas płynie inaczej.

WZGLĘDNOŚĆ UPŁYWU CZASU – OD CZEGO ZALEŻY?

Wiek – dla małego dziecka pól roku do jego kolejnych np. 7 urodzin to znacząca część jego dotychczasowego życia, w którym to czasie przeżyje wiele nowych dla siebie rzeczy, będzie bardziej nastawiona na doświadczanie niż dorosły. Dla jego ojca pół roku przed 40-stką to będzie, tylko kolejne pół roku wypełnione pracą, chellengami, deadlinami i innymi ważnymi sprawami dorosłych. W tym więc wypadku dziecku czas będzie płynął wolniej jak twierdzi Steve Taylora z Liverpool John Moores University.

Emocje – strach – podczas odczuwania doświadczeń traumatycznych bywa, ze ludzie mają poczucie jakby czas płynął wolniej. Neurolog David Eagleman objaśnia, iż w takich sytuacjach obserwujemy wzmożona aktywność ciała migdałowatego, która sprawia, iż w krótkim czasie zapamiętujemy maksymalnie dużo informacji, co sprawia z kolei, iż wspomnienia tych momentów są bardziej rozbudowane i szczegółowe i w związku z tym wydaje się, że czas ich trwania był dłuższy.

Przyszłość vs Przeszłość – jak sadzisz, co wydaje nam się bliższe. Na pierwszy rzut oka wydawałoby się, ze przeszłość – bo się zdarzyła, wiemy, co było. Nic bardziej błędnego. Zgodnie z badaniami Eugene’a Caruso z University of Chicago to przyszłość wydaje się nam bliższa, gdyż zbliżamy się w jej kierunku. Ma to sens, prawda.

Motywacja – dokładnie tak, stara, dobrze znana i miliony razy przewałkowana motywacja. W momentach, gdy jesteśmy bardzo zmotywowani, gdy chcemy osiągnąć konkretny cel, a szczególnie, gdy ten cel jest związany z podstawowymi potrzebami fizjologicznymi czas subiektywnie płynie szybciej, gdyż mózg ogranicza procesy związane z pamięcią i uwagą i tym samym odrzuca mniej priorytetowe w tym momencie myśli, potrzeby emocje.

WZGLĘDNOŚĆ UPŁYWU CZASU – ĆWICZENIA

Jak te wiadomości przełożyć na zarządzanie swoją pracą?

1. Doświadczaj jak dziecko – skup się na tej czynności, którą wykonujesz w całości – pierwszy etap- uporządkowanie, które Ci w tym pomoże masz już za sobą.
2. Zaspokój swoje potrzeby fizjologiczne – snu, jedzenia itp., by dążenie do realizacji żadnej z tych potrzeb nie było w opozycji do zaplanowanego przez ciebie działania
3. A jakie są twoje pomysły?

Po kilku zapytaniach dotyczących coachingu wyboru kierunku studiów, sales coachingu, coachingu zarządzania i diet coachingu przyszedł czas podzielić się swoimi przemyśleniami temacie „różnych” coachingów nazwanych przeze mnie na potrzeby tego artykułu coachingami specjalności.

Coaching co to jest?

Coaching to określenie które robi zawrotną karierę w ostatnich latach, coaching tego, coaching tamtego…a co właściwie kryje się pod tym anglojęzycznym terminem.

Nie istnieje jedna obowiązująca definicja, co ma dwojakie konsekwencje z jednej strony ułatwia to ewolucję coachingu, która bezsprzecznie zachodzi, z drugiej strony daje możliwość do nadużywania pojęcia coachingu i przemycania pod płaszczykiem chwytliwego hasła metod i narzędzi, które z coachingiem mają niewiele wspólnego czy nawet stoją w bezpośredniej opozycji.

Coaching jest prostą i efektywną metodą rozwoju, definiowanego w różnych kontekstach. Wielokrotnie spotkałem się z określaniem coachingu poprzez  definicję tego czym nie jest:  nie jest psychoterapią, nie jest doradztwem, nie jest nauczaniem, prawdopodobnie nie jest też recytowaniem i wróżbiarstwem – czyli czym?

Coaching – kilka funkcjonujących definicji

Poniżej kilka definicji z którymi możecie się spotkać, żadna z nich nie jest ani lepsza ani gorsza, po prostu kładzie nacisk na inne elementy lub też znaczy to samo wyrażone tylko w inny sposób:

„Technika coachingu polega na wydobywaniu mocnych stron ludzi, pomaganiu im w omijaniu osobistych barier i ograniczeń w celu osiągnięcia celu, a także ułatwieniu im bardziej efektywnego funkcjonowania w zespole. Coaching koncentruje się na rozwiązaniu (a nie na poszukiwaniu przyczyn problemów), promując rozwój nowych strategii myślenia i działania” . Robert Dilts,

„Coaching jest partnerską współpracą z klientami w prowokującym do myślenia i kreatywnym procesie, który inspiruje ich do maksymalizacji swojego osobistego i zawodowego potencjału” (International Coach Federation)

„Coaching jest sztuką, gdy jest perfekcyjnie realizowany, przestaje liczyć się technika. Trener w pełni angażuje się w pracę z podopiecznym, a rodzaj relacji można porównać do tańca dwojga ludzi, w którym najważniejsza jest harmonia i partnerstwo” (Meles Downey).

Dla mnie coaching jest partnerską relacją, opartą na szacunku dla wartości reprezentowanych przez Klienta i miejsca w którym się on znajduje. Związany jest z rozwojem, pobudza do myślenia i świadomego dokonywania wyborów, jest skupiony się na osiąganiu celów, przy jednoczesnym zwróceniu uwagi na przebytą drogę. Zachęca do brania odpowiedzialności za swoje wybory i zaniechania.

Poziomy pracy w coachingu

W procesie coachingu coach zadając pytania czy wykorzystując inne narzędzia eksploruje z Klientem jego sposób postrzegania i definiowania rzeczywistości. Kolejne pytania, ćwiczenia, zadania mają przebić się poprzez warstwy treści, które widzimy, słyszymy czasami czujemy aby odkryć strukturę, strukturę tego jak budujemy własne przekonania, co jest podstawą naszych decyzji, sądów, zaniechań. Struktura jest „stelażem” wokół której oplatamy treść i komunikujemy ją w tej postaci na zewnątrz.

Dla zobrazowania tego o czym mówię posłużę się modelem poziomów logicznych Diltsa. Dilts wyróżnił 7 poziomów logicznych, trzy pierwsze stanowiące fundament piramidy są reprezentacją treści, na tym poziomie zmiany dokonują się najszybciej ale również są najmniej trwałe. Pozostałe bez wchodzenia w szczegóły reprezentują strukturę. Tutaj zmiana dokonuje się wolniej ale jednocześnie jest znacznie trwalsza. Na własny użytek zastanów się nad takim przypadkiem:

Zmieniasz prace 5-ty raz w ostatnich 3 latach, kolejny raz czujesz że to nie to. Pracując z coachem możesz skupić się na tym jak szybko zmienić pracę (środowisko) lub odkryć co sprawia że dochodzi to takiej sytuacji kolejny raz (poziom przekonań, wartości, misji).

Specjalizacja w coachingu

W moim przekonaniu kolejne proponowane podziały procesu coachingowego na „specjalności”; sales, biznes, life, kariery, VIP, pieczenia pierników, szczęścia, wyboru szkoły rodzenia itp. są wtórnym elementem zniekształcenia istoty coachingu, który aby osiągnąć trwałe rezultaty winien opierać się o pracę na strukturze a nie treści. Warto dodać iż pracując ze strukturą danego (np. przekonania) komunikujmy się poprzez treść, istotnym jednak jest czy owe treści są odzwierciedleniem struktury czy tylko fasadą czegoś niedookreślonego.

Wskazywanie „specjalności” pracy jest zamknięciem się w danym obszarze. Poza elementem marketingowym, który nie ma związku z jakością procesu i jego użytecznością dla Klienta, podział na specjalności jest jak wspomniałem nie adekwatny.

Ostatnim i jednocześnie moim zdaniem najważniejszym argumentem przemawiającym  za odejściem od podziału na specjalności jest fakt iż pracujemy jako coachowie z drugim człowiekiem a nie tematem/problemem/celem Klienta. Chyba że jednak ktoś pracuje z tematem a Klient jest tylko nośnikiem…

howgh

Myśl w kategoriach wygrana – wygrana

Pierwszym nawykiem tworzącym współzależność z innymi ludźmi jest nawyk „Myśl w kategoriach wygrana- wygrana.”
Stephen Covey wyróżnia 6 paradygmatów stosunków międzyludzkich, nie są to techniki, jest to sposób patrzenia na świat kompletna filozofia stosunków między ludzkich:

wygrana – wygrana
wygrana – przegrana
przegrana – wygrana
przegrana – przegrana
wygrana
wygrana- wygrana lub nie robimy interesów

Omówię je pokrótce: 

Wygrana – wygrana to myślenie o życiu w kategorii wystarczających zasobów, zasobów wystarczy dla wszystkich, to ze TY zyskasz nie znaczy, ze ja mam tracić. To wiara w trzecie wyjście: nie musimy robić tego na mój czy twój sposób możemy zrobić to lepiej. Wygrana – wygrana oznacza, z umowa, porozumienie jest korzystne dla wszystkich.
Wygrana – przegrana – jeśli ja wygram Ty przegrasz, robimy tak jak ja chcę a Ty musisz ustąpić. Ciężko jest nawiązać satysfakcjonującą współpracę z innymi ludźmi jeśli zakładamy, ze ktoś musi przegrać żebym ja mógł wygrać.
Przegrana – wygrana – niektórzy myślą w kategoriach przegranej, nie walczą o osobisty interes, wolą być lubiani, popularni nawet za cenę braku osobistej realizacji. Tłumią swoje potrzeby i uczucia.
Przegrana – przegrana – gdy spotykają się 2 osoby myślące wygrana – przegrana, gdy sa uparci bezwzględni zainteresowani tylko swoim interesem to najczęściej obaj przegrywają. Czasem wolą stracić by tylko nie pozwolić zyskać drugiej osobie, czasem się mszczą. To filozofia przeciwników, konfliktu, filozofia wojny.
Wygrana – myśląc w paradygmacie wygrana nie jest ważna przegrana innych, to w ogóle nie ma znaczenia, ważne jest bym ja dostał czego ja potrzebuję. Osoba z taka mentalnością troszczy się o siebie zostawiając innym dbanie o ich interes.

Która z opcji jest najlepsza?

Odpowiedź nie jest prosta i zależy od kontekstu. Jeśli grasz w drużynie piłkarskiej to aby Twoja drużyna wygrała, ta II-ga musi przegrać. Jest tu jasna zasada. Jeśli zależy ci na drugiej osobie a sprawa, której dotyczy rozmowa nie należy do twoich priorytetów możesz odpuścić i pozwolić sobie na sytuację przegrana – wygrana.

W większości sytuacji współzależności na dłuższą metę najlepiej sprawdzi się sytuacja wygrana- wygrana.

A co z podejściem wygrana – wygrana albo nie robimy interesów? Nie robimy interesów oznacza, ze jeśli nie znajdziemy rozwiązania satysfakcjonującego dla obu stron zgadzamy się nie robić transakcji wspólnie. Przyjmując taką zasadę można odczuć dużą wolność, gdyż wiemy, ze nie musimy na siłę nic robić. Owszem bywają sytuacje gdy nie da się w pełni zastosować tej zasady. Nie porzucisz dzieci czy żony np. W większości kontaktów międzyludzkich ta zasada będzie się świetnie sprawdzała

Postawa wygrana – wygrana przejawia się w 5 wymiarach życia.
Podstawą zasady wygrana – wygrana jest charakter, na jego nim wszystko jest zbudowane, a poniżej kolejne cegiełki go budujące.
Pierwszą cegiełką charakteru jest spójność wewnętrzna, Nawyki 1-3 pomagały ją wzmacniać. Warto wiedzieć najpierw czym jest dla nas samych postawa wygrana – wygrana zanim zaprosimy do współpracy innych. Łatwiej też jest innym nam zaufać gdy jesteśmy spójni wewnętrznie.
Dojrzałość – równowaga między rozwagą a odwagą.

Nie muszę myśleć dychotomicznie TY lub JA, zarówno TY jak i JA możemy być wygranymi. Mogę być miły dla Ciebie i twardy dla problemu o którym rozmawiamy. Jeśli nie ma wewnętrznej dojrzałości będę siłę czerpać z wieku, statusu przywilejów, ale wtedy będę przymuszać i wymuszać.

Mentalność dostatku

Dobra wystarczy dla wszystkich, zarówno TY jaka i JA możemy zyskać. Taki sposób myślenia wywodzi się z poczucia własnej wartości i bezpieczeństwa. Często spotykamy niestety mentalność niedoboru – gdy TY wygrywasz JA tracę, tego tortu nie wystarczy dla wszystkich, wygrać znaczy pokonać. Ludzie, którzy tak myślą zazdroszczą innym sukcesu, są zawistni, życzą by komuś się nie udało, nie umieją się cieszyć z sukcesów bliskich. Ciężko wtedy o szczerą relację.

Kolejnym wymiarem są stosunki międzyludzkie. Postawa wygrana – wygrana kładzie fundament pod związki z innymi ludźmi. Związki są wtedy pełne, prawdziwe, pełne satysfakcji. Jeśli natomiast spotkasz kogoś, kto myśli w kategoriach wygrana – przegrana, to istnieje szansa, że twoja postawa, otwartość przekonają drugą osobę o niewątpliwych korzyściach płynących z takiego sposobu patrzenia na relację.

Umowy to kolejny wymiar zasady wygrana – wygrana. Umowy w duchu wygrana – wygrana mają zastosowanie zarówno na gruncie zawodowym jak i prywatnym, wszędzie tam, gdzie ludzie współdziałają w dążeniu do określonego celu. 5 czynników umów wygrana – wygrana:

• pożądany rezultat – co i kiedy  powinno być zrobione
• wytyczne – kryteria na podstawie których mają być osiągnięte rezultaty.
• zasoby  – w postaci ludzi  środków
•  kryteria oceny – poziom wykonania orz termin oceny
•  konsekwencje – co będzie efektem oceny.

Takie umowy dają wielką wolność jednak do ich osiągnięcia i  wypełnienia potrzeba spójności wewnętrznej i relacji opartej na zaufaniu.

Umowy wygrana – wygrana

Umowy wygrana – wygrana mają szansę przetrwać tylko jeśli wspiera je  system (kolejny  wymiar). Jeśli mówisz wygrana – wygrana ale wspierasz i nagradzasz wygrana przegrana, to licz na wygrana –  wygrana. Dostajesz to, co nagradzasz. Jeśli chcesz by współpracownicy współpracowali, a potem nagradzasz jednego za najlepsze wyniki wpierasz rywalizację nie licz na wygrana – wygrana.

Ostatni wymiar to  procesy. Tu mówimy o zmianie sposobu myślenia, o  zmianie głębokiej, nie o trikach.  Autor poleca by postępować według czterostopniowego procesu:

• zobacz problem z drugiego punktu widzenia.
• określ główne sprawy i problemy
•  określ rezultaty w pełni zadowalającego rozwiązania.
•  określ nowe możliwości prowadzące do rezultatów.

Wygrana  wygrana to nie jest powierzchowny trik, to całość stosunków międzyludzkich