KILIMANDŻARO

Wyprawa na Kilimandżaro styczeń 2019, 

dzień 6, Obóz Mweka - Brama Mweka

Poranna pobudka, nadal jestem chory, bo kaszle i czuje się przeziębiony ale można powiedzieć że jestem wypoczęty. Nawet to że namiot był rozłożony na spadku i zsuwałem się całą noc z maty mi nie przeszkadzało. Jest to bardzo leniwy poranek, na tyle leniwy że obóz opuszczamy jako ostatni – po tradycyjnych napiwkach, cała ekipa porterów śpiewa i tańczy, angażując nas do tego – ja jako kronikarz i operator w jednej osobie nie wziąłem udziału w tańcach ale mam video więc potańczę w domu. 

Wszystko ma swój czas

Zostawiamy dla porterów trochę rzeczy: część ubrań, batony energetyczne itp. na pewno zrobią z nich dobry użytek. Większość porterów ma na sobie ubrania z poprzednich grup. Szczególnie rzuciły mi się w oczy parasole, wielokrotnie podczas całego trekkingu widziałem kolorowe parasole pewnej marki kosmetycznej.

Pada deszcz – tak już było wczoraj..

Gdy już jako ostatni ruszyliśmy się z obozu czekaliśmy na deszcz – tak dla potrzymania tradycji. Doczekaliśmy się: 40 minut przed wyjściem z parku, lunęło na całego. Przy bramie wypijamy piwo (oczywiście Kilimajaro) za ostatnie kilka fajnych dni. Po drodze jeszcze obiad i wizyta w sklepie z pamiątkami a potem hotel 🙂 Tak kończy się moja przygoda z Kilimandżaro. Następnego dnia wracam do Polski, reszta ekipy jedzie jeszcze na safari a potem kilka dni na Zanzibarze. Nie mogę nadużywać wsparcia jakie udziela mi mi Aga pomagając i wspierając w realizowaniu moich wypiętrzonych marzeń. Ostatnie zdanie napisałem sam z siebie i nikt mnie do tego nie zmuszał 🙂

Mam nadzieję jeszcze kiedyś wrócić na Kili – chcę wejść i zjechać ze szczytu rowerem. Może czyta to jakiś potencjalny sponsor? 

Metryczka:

Start: Obóz Mweka 3100 m n.p.m.  dzisiejsza meta: Brama Mweka 1630 m n.p.m.
Dystans: 15 km
Czas przejścia wg przewodników: ok. 4 godzin marszu
Różnica poziomów: ok. 1450 m

Wyprawa na Kilimandżaro, 20 stycznia 2019, 
dzień 5: Obóz Barafu - Kibo - Obóz Mweka

Bieganie w górach wysokich

Mój sen brutalnie zostaję przerwany alertem, wstawaj musisz iść do kibla. Nie będę wchodził w szczegóły ale napiszę tylko że jako zaradny człowiek ubrałem się we wszystko co miałem na atak szczytowy i tak wsunąłem się w śpiwór wieczorem. Niby super, wystarczyło wysunąć się ze śpiwora, zabrać czoło, chusteczki i biec (biec na 4500 m n.p.m.) do kibla. Każdy metr pomiędzy skałami, linkami namiotów ze świadomością że to nie są przelewki daje Ci siłę i nadzieję, zagryzam wargi, w zasadzie je przegryzam. Dobiegam(!) do wychodka, już się cieszę z sukcesu gdy okazuje się że przecież moje zajebiste spodnie (są naprawdę super) mają szelki a szelki są gdzieś pod puchówką i jeszcze jedną warstwą ubrania – tej nocy byłem przygotowany na zimno ale nie na zawody w zdejmowaniu gaci na czas.

Zmieściłem się w limicie czasowym, możecie wierzyć lub nie ale ze szczęścia popłynęły mi łzy, a w ustach poczułem smak krwi – w końcu w ferworze walki przegryzłem wargę.

Pulsoksymetr i saturacja krwi 

Po wszystkim czuje się niewyobrażalnie zmęczony. Wracam do namiotu, tym razem potykając o co się tylko da. W namiocie na chwilę zamykam oczy a tu już słyszę głos Ramy, jest 23:00. Wychodzę z namiotu – jest mi zimno, mam dreszcze i podwyższona temperatura do pełni zestawu – trochę się rozchorowałem. Przed wyjściem badamy Pulsoksymetrem puls i poziom saturacji krwi (stopień nasycenia krwi tlenem), mam dobry wynik – co z tego, czuję się fatalnie. W głowie pojawia się myśl – wystarczy że przekroczę 5K – mój tajemny plan, trzymam go głęboko co by się nie urealnił. .

W końcu wychodzimy: nasza 8, 3 przewodników, niezawodny Rama i 2-3 kolejnych porterów. Przed wyjściem imbirowa herbata i muffinki. Do plecaka termos i kubek termiczny – oczywiście z imbirową herbatą. Na szczyt mamy 5/5,5km (w zależności gdzie wypadł twój namiot i ok. 1200 metrów deniwelacji.

Idziemy gęsiego, powoli. Moje przeziębienie odczuwam jak jakieś zapalenie płuc – wiem przysłowiowy facet nawet na dole z przeziębieniem walczy na śmierć i życie.

Kilimandżaro zdobywa się nocą

W świetle czołówek wznosimy się powoli, czas mi się dłuży, w zasadzie to się trochę nudzę – co ciekawe wyprzedzamy inne grupy podchodzące na szczyt – wyobraźcie sobie wyścig winniczków, i jeden taki winniczek wyprzedza pozostałe – taki to był dynamizm, ale jednak dynamizm.

Przekraczamy 5K, ciesze się jak dziecko, tak w środku się cieszę, po cichutku bo szkoda energii na zachwyty. Teraz gdy każdy oddech i każdy krok kosztuje trochę więcej niż zazwyczaj. Stan euforii, pielęgnuje w sobie jak najdłużej, wszystkie mądre książki i szkolenia o wizualizacji, budowaniu pozytywnego stanu w końcu na coś się przydały. Znów łapie mnie jakiś ból brzucha, na szczęście biorę 2 Nospy i kilka minut później ból jest tylko wspomnieniem.

Jak wspomniałem idziemy powoli, kołysząc się w milczeniu, zakosami zdobywamy wysokość – nikt nic nie mówi, poza porterami którzy sobie nawet czasami coś podśpiewują. Te kilka godzin w milczeniu to dobry czas na rozmowy z samym sobą i odpowiedzenie sobie na pytanie: co ja tutaj robię?

Stella Point 5756 m n.p.m.

Docieramy do Stella Point 5756 m n.p.m. – za dojście tutaj również dostaję się dyplom zdobywcy Kilimandżaro – jest jeszcze ciemno, ale zaraz będzie świtać – szybka fotka i idę dalej bo wiem już że Uhuru jest na „wyciągniecie” ręki. Ze Stelli do Uhuru jest ok. 1 km i 120 metrów podejścia, człapiemy szeroką ścieżką, prawie jak na jakimś deptaku, w międzyczasie wschodzi słońce. Pozostałości znikającego lodowca przybierają fantazyjne odcienie pomarańczowego i żółtego koloru.

Lodowce Kilimandżaro

Ten ostatni kilometr to połączenie stłumionych zachwytów i przysypiania w ruchu, co jakiś czas opieram się na kijkach wyrównując oddech.

Kilimandżaro – Uhuru Peak – na dachu Afryki

Na szycie Uhuru meldujemy się paręnaście minut po 6 rano, chwile wcześniej wzeszło słońca – jest cudnie. Przybijamy sobie „piątki”, tradycyjne miśki. Jeszcze kilka dni temu, zupełnie obcy ludzie a dzisiaj dzielą mój największy do tej pory górski sukces. Mój Suunto podaję iż od wyjścia z namiotu na szczyt Uhuru było 5,76 km i 1222 w pionie

Chwilę spędzamy na szczycie i rozpoczynamy zejście, niesieni wizją krótkiej drzemki w namiocie szybko mijamy Stelle, uzupełniam kalorie i płyny – słońce zaczyna mocniej przygrzewać – trochę współczuję wszystkim podchodzącym w tym słońcu, robi się naprawdę gorąco. Zestaw spodnie Gore i wełna pod spodem była super w nocy ale teraz jest mi po prostu gorąco Ja ze swoimi kolanami schodzę dość asekuracyjnie bo łatwo o glebę. Zejście do Barafu zajmuje mi 2,5 godziny W namiocie padam zmęczony, naciągam buffę na oczy i zasypiam. 

Znowu pada deszcz…

1,5 godziny snu i zbieramy się w dół – schodzimy przez Karangę do obozu Mweka położonego na wysokości 3100 m n.pm. Idziemy szybko, wizja ciepłej kolacji i całej nocy do przespania jest bardzo kusząca. Poniżej Karangi zaczyna padać, a w zasadzie lać jak z cebra. Na szczęście po deszczowym prysznicu, wychodzi w końcu też słońce i prawie wszystko wysycha na mnie przed dotarciem do obozu. 

Obóz Mweka – Mweka Camp 3100 m n.p.m.

Z racji że jesteśmy wcześnie można poplątać się po okolicy – obóz jest duży ale jest usytuowany w lesie wśród drzew co sprawia wrażenie bardzo kameralnego, w powietrzu unosi się atmosfera luzu, co rusz słyszę piosenkę „Kilimandzaro..”

Tak zrobiliśmy to, zrobiłem to – mój pierwszy szczyt Korony Ziemi, pierwszy pięciotysięcznik.

Wieczorem tradycyjnie szukam zasięgu, to się nie zmieniło to jest nadal walka 😜

Metryczka:

Start: Obóz Karanga: 3840 m. n.p.m.  cel główny: Kibo 5895 m. n.p.m. dzisiejsza meta: Obóz Mweka 3900 m n.p.m.

wejście na szczyt Kilimandżaro Kibo :
Dystans: ok. 7 km
Czas przejścia: ok. 7 godzin
Różnica poziomów: 1225 m

zejście do Obozu Mweka:
Dystans: ok. 18 km
Czas przejścia: ok. 6-7 godzin
Różnica poziomów: -2795 m

Wyprawa na Kilimandżaro styczeń 2019, 
dzień 4, Obóz Barranco - Obóz Barafu

Poranek przyszedł za szybko. Szybkie śniadanie bo chcemy być sprytni i nie stać w kolejce przy najtrudniejszym fragmencie całej trasy Machame, czyli podejściu na Barranco.

Ściana Barranco

Niestety wiele innych grup też było sprytnych i stoimy w korku do czasu, kiedy odkrywamy w sobie super moc, nasza ekipa podbiega wyprzedzając gdzie się tylko da innych ludzi, podążamy za tragarzami ich ścieżkami aby ominąć zatory – to tutaj zostajemy okrzyknięci „Haraka Group” czyli „szybka grupa”. Mimo zatorów bardzo szybko osiągamy szczyt Barranco z którego roztacza się piękny widok na Kili i wszystko dookoła. Chwila odpoczynku, zdjęcia i ruszamy dalej do miejsca gdzie nasza trasa łączy się z trasą powrotną – obóz Karanga, tutaj zjemy dzisiaj obiad.

Pogoda jest rewelacyjna, maszeruję się super, jest na tyle ciepło że idę tylko w t-shirtcie, wśród zachwytów zapominam o bardzo ważnej rzeczy, całą drogę nic nie piję (potem niemiło się o tym przekonam), bo nie chcę mi się plecaka zdejmować po termos (jak wspominałem wcześniej callback jest ważny). Gdy już widzisz Karangę i jest ona na wyciągnięcie ręki, musisz zejść do dość głębokiej doliny, aby następnie odzyskać wysokość – mały trening przed dzisiejszo-jutrzejszym podejściu na Kili.

Obóz Karanga – czas na frytki

W końcu jednak dochodzimy do miejsca postoju a mnie odcina – siadam i czuję że baterie się wyczerpały. W ciągu kilku minut uszła ze mnie cała energia, nic ale to nic mi się nie chce, zdjęcie plecaka to już spora praca. Jest mi zimno, bardzo zimno. Dochodzi do mnie że od śniadania prawie nic nie wypiłem, a za mną rajd pod Barrnco i ogólnie szybkie tempo na całej trasie.

Z racji że jesteśmy Harraka group nasz kucharz nie zdążył jeszcze przygotować obiadu dla nas – mają być frytki 🙂 Czekając na obiad, uzupełniam płyny z każdym kolejnym łykiem mojej imbirowej herbaty czuje jak wraca życie 😉 Wypijam cały termos – po kilkudziesięciu minutach siadamy do obiadu, ja skupiam się na herbacie – jem trochę frytek, które są na wpółsurowe. Pewnie wiecie że niedogotowane ziemniaki to słaby pomysł ja też to wiem ale to był mój dzień „pomroczności jasnej”.

Zapomniałem o tym wspomnieć wcześniej, w każdym obozie ważone są ładunki które na swoich barkach i/lub głowach niosą dzielni tragarze – chodzi o ich bezpieczeństwo, pilnuje się aby ładunki nie były przeładowane (przyznaję że nie pamiętam ale limit to chyba ok. 20 kg).

Po obiedzie ruszamy do miejsca naszego noclegu obozu Barafu. Przed nami 600 deniwelacji. Odzyskałem radość życia – idzie się całkiem dobrze 🙂 Końcówka podejścia we mgle, przez chwile nie możemy znaleźć naszych namiotów wśród innych rozłożonych w okolicy.

Barafu – ostatni przystanek przed Kilimandżaro

Obóz Barafu, nie grzeszy urodą, tak naprawdę jest najbrzydszy. Namioty porozrzucane, gdzie tylko jest to możliwe pomiędzy skałami i rumoszem. Kładziemy się wcześnie ok. 18:00 bo w planach pobudka o 23:00, o północy mamy wyruszyć w kierunku szczytu.

Metryczka:

Start: Obóz Barranco 3900 m n.p.m. dzisiejsza meta: Obóz Barafu 4650 m n.p.m
Dystans: 13 km
Czas przejścia wg przewodników: ok. 7,5 godzin marszu
Różnica poziomów: ok. 750 m

Wyprawa na Kilimandżaro, styczeń 2019, 
dzień 3: Obóz Shira Cave - Lava Tower - Obóz Barranco 

Kilimandżaro – dzień aklimatyzacyjny

Wizyta Ramy o poranku nie jest zaskoczeniem a raczej wyczekiwanym momentem bo znaczy to że zaraz napije się gorącej imbirowej herbaty 😉 Piękny, zimny poranek, wstajemy razem z nim – dzisiaj pobudka o 6:00. Po małym rozkołysaniu – miniona noc to tylko wspomnienie. Słońce przybijając ciepłe „piątki”, stara się wynagrodzić nie najlepszą noc, która właśnie się skończyła. Śniadanie i ruszamy dziarsko w górę – dzisiaj przebijamy wysokość 4 tysięcy metrów n.p.m. osiągając przy naszym około obiadowym postoju ok. 4500 m n.p.m.

W wielu przewodnikach, wpisach internetowych o trekkingu na Kilimandżaro, można przeczytać iż jest to ważny dzień aklimatyzacyjny. Zgodnie z zasadą „walk high, sleep low” – zwiększamy wysokość pobudzając procesy aklimatyzacyjne, które dopełniają się podczas snu na niższej wysokości w Barranco Camp.

Lava Tower

Idziemy dość szybko, przy Lava Tower rezygnujemy z obiadu na rzecz małej przekąski i szybkiej sesji zdjęciowej aby zdążyć do obozu pod ścianą Barranco przed ewentualnym deszczem. Wszystko, byle tylko nie deszcz.

Czuje się dobrze, słońca w ciągu dnia jednak trochę za dużo, co odczuje w obozie. Schodząc do Baranco przechodzimy przez oryginalny gaj drzew-sukulentów Sinisia i teren ptaków cwaniaków 😉 Pogoda się psuje, wiszą nisko chmury i jest wilgotno.

Aklimatyzacja w górach to proces…

W obozie Barranco zjadam od niechcenia obiad, straciłem apetyt, idę spać – jest ok 15. Budzę się po półtorej godziny z charakterystycznym dla mnie, gdy zasnę w ciągu dnia: „jestem sfochowany, nic mi się nie chcę – ogólnie mam na wszystko…” ale, a co ja widzę(?!?) przejaśnia się, przez chmury wyziera szczyt Kili, widok i światło jest super.

Idę robić zdjęcia i łapać zasięg GSM– bo jak wspomniałem zabawa w łapanie zasięgu to swoisty rytuał. W swoim papierowym notatniku napisałem: „łapię zasięg, o zasięg się walczy jak o rękę jakiejś cyfrowej księżniczki, gromadzimy się w miejscu gdzie występuję i ślemy: zdjęcia, wiadomości, próbujemy nawiązać kontakt głosowy przez komunikatory internetowe, lokalsi dzwonią…ciekawie to wygląda gdy parunastu, czasami kilkudziesięciu ludzi tłoczy się na małym skrawku terenu (np. głazie) aby złapać zasięg.”

Obóz Barranco miasto namiotów pod Kilimandżaro

Obóz pod ścianą Barranco to miasto, nad którym góruje dumnie Kilimandżaro. Zgadzam się z opinia że jest to najpiękniej położony obóz na całej trasie Machame. Znów włączył mi się szwędacz, chodzę do późna po obozie – za mną trudne i bardzo pracowite 2 lata w firmie i tutaj od bardzo dawna czuje że wszystkie „ważne sprawy” są bardzo daleko i mam je głęboko w poważaniu – jestem szczęśliwy. Do namiotu wracam już po ciemku przy świetle czołówki. Szybko zasypiam a śpi mi się bardzo dobrze, wcześniejsza nieprzespana noc i garść jakiś ziołowych tabletek nasennych robi swoje 😉

Metryczka:

Start: Obóz Shira: 3840 m. n.p.m. punkt pośredni: Lava Tower: 4630 m. n.p.m. dzisiejsza meta: Obóz Barranco 3900 m n.p.m.
Dystans: 13 km
Czas przejścia wg przewodników: ok. 7 godzin marszu
Różnica poziomów: ok. 700 m

Wyprawa na Kilimandżaro, styczeń 2019, 
dzień 2: Obóz Machame - Obóz Shira Cave

Herbata z imbirem

Poranek, budzi nas dobra pogoda i Rama (wcześniej rama kojarzyła mi się z margaryną ewentualnie tytułem piosenki z wioski kriszny na przystanku woodstock.) A Rama tutaj to człowiek od herbaty, zawsze uśmiechnięty, zawsze w czapce „z jajem” – w Polsce mógłby uchodzić za awangardowego trendsetera 😉

Herbata (uwielbiam herbatę, przede wszystkim zieloną) tutaj do wyboru imbirowa lub czarna – namiętnie pije imbirową, napełniamy termosy i camelbaaki (ja swojego zapomniałem zabrać! – duży błąd) szybka toaleta, śniadanie i ruszamy do obozu Shira na wysokości 3750 m n.p.m.

W drodze do Shira Cave Camp

Zostawiamy za sobą las tropikalny. Szlak do Shira Cave Camp wiedzie w górę dość stromą skalistą ścieżką. Szybko nabieramy wysokości i w krótkim czasie osiągamy obóz Shira. Po drodze pstrykam zdjęcia tutejszym roślinkom

Jesteśmy na tyle szybcy że nasz zespół nie zdążył jeszcze rozstawić naszych namiotów. Nie pada, za to wieje dość mocno. Opuściliśmy strefę lasu, tutaj pierwszy raz zobaczyłem jak bardzo dużo ludzi chcę wejść na dach Afryki oprócz nas. Po południu planowane jest podejście 100 metrów w górę na pobliski punkt widokowy. Dla umilenia czasu gramy w nieśmiertelną mafię – ta gra już na zawsze będzie kojarzyć się z górami – bo w zasadzie tylko w górach w nią grałem :-p

Zauważam że leżenie/drzemanie w namiocie staję coraz bardziej atrakcyjne.

Kilimandżaro – obóz Shira Cave 3766 m n.p.m.

Przed kolacją wspomniany wypad na punkt widokowy, a z racji że jest zimno nasi tanzańscy towarzysze dla umilenia czasu trochę tańczą i śpiewają – pierwszy raz słyszę tradycyjne: „Kilimanjaro Jambo Bwana”. Staram się dużo pić, niby nie jesteśmy jeszcze bardzo wysoko ale dbam o nawodnienie.

Z obozu Shira Cave roztacza się super widok na oddalony o ok. 70 kilometrów wulkan Meru 4567 m n.p.m. jest to najwyższy czynny wulkan w Afryce.

Oda do Kibla czyli toalety w drodze na Kilimandżaro

To już drugi dzień a ja nic nie wspomniałem o kibelkach, bo musicie wiedzieć że na trasie wybudowano toalety. Niektóre agencje turystyczne z którymi wchodziły inne zespoły miały własne przenośne toalety.  Zajrzenie bowiem, że nie wspomnę o skorzystaniu z Kilimandżarowej wygódki to podróż w inną czasoprzestrzeń, tam czas płynie inaczej, tam zresztą wszystko płynie inaczej – opisać się nie da, przyznaję że wolałem iść dziesiątki metrów od obozu, kopać dołek niż zachodzić do wygódki. (poniżej przykładowe toalety)

W nocy, zimno i wieje. Wiało na tyle że porwało naszą mesę, która jednocześnie stanowi sypialnie w nocy dla naszych porterów. Na szczęście ją złapali ;-p Zmarzłem jak cholera, mój śpiwór to porażka, przyznaję że stanowi najsłabszy element mojego ekwipunku.. prawie całą noc nie spałem, niedobrze.

Metryczka:

Start: OBÓZ MACHAME (2900 m n.p.m.)  dzisiejsza meta: OBÓZ SHIRA CAVE (3840 m n.p.m.)
Czas przejścia wg przewodników: ok. 6 godzin marszu
Dystans: ok. 9-10 km
Różnica poziomów: 890 m

Wyprawa na Kilimandżaro, styczeń 2019, 
dzień 1:  Brama Machame - Obóz Machame

Po śniadaniu w hotelu, zostawiamy cywilne ubrania spakowane w workach w hotelowej bagażowni, duffle (rodzaj torby) ze wszystkim czego potrzebujemy w czasie najbliższych kilku dni lądują na dachu naszego terenowego busa, w plecakach to co najważniejsze na dzisiaj.

Machame Route Kilimandżaro

Na Kilimandżaro będziemy wchodzić trasą Machame Route, zwanej potocznie Whiskey Route. 62 kilometry na Dach Afryki.  Początek trasy to Brama Machame (wejście do Parku Narodowego Kilimandżaro) na wysokości 1900 m n.p.m. Wpisujemy się do książki wejść, poznajemy naszą ekipę (kucharz, porterzy i przewodnicy) aby wejść na Kili trzeba skorzystać z usług lokalnej agencji. Zjadamy obiad (ja mam zapewnioną wersję vege – która w trakcie dalszej wędrówki będzie często obiektem zazdrości moich koleżanek i kolegów z grupy), załatwiamy różne ważne sprawy, pstrykamy foty, zaczyna padać deszcz – no super 😉 Nikt z naszej ekipy nie zabrał parasoli – ja nie żartuję parasoli, jedna z rzeczy które są ważne przy wejściu na Kili!

Na otarcie łez po parasolach, pojawiło się kilka małp: gerezy abisyńska, które nie są szczególnie zainteresowane ale zdjęcie udaję się zrobić .

Pole, pole Kilimanjaro

Idziemy powoli przez las deszczowy, ma być „pole, pole” czyli powoli 😉 „Pole, pole” to pierwsze słowa które poznaję w języku suahili. „Pole, pole: to coś więcej niż tylko najczęściej wypowiadane słowa przez przewodników, znajdziesz je na pamiątkach z Kili, na Instagramie funkcjonuje hasztag: „polepolekiminajaro” wychowałem się na południu Polski, w okolicach Nowego Sącz więc dla mnie „pole” znaczy przestrzeń ;-p dobra tyle semantyki.

Wilgotny las równikowy

Im wyżej i głębiej w las tym więcej deszczu, na początku, to jeszcze radośnie pada deszczyk ale wraz z upływającym czasem wraca jedno pytanie – dlaczego nie zabrałem parasola?!? Naszym dzisiejszym celem jest obóz Machame na wysokości 2900 m n.p.m. ponad 1000 m różnicy poziomów i około 10 km przez dżungle mija dość szybko – gdyby nie deszcz to totalnie luz ;-p

Po 3 godzinach z hakiem dochodzimy do obozu, trójwarstwowe gore na górze dało radę (kurtka), lekkie spodnie trekingowe nie są lekkie bo zgromadziły dodatkowe kilka litrów wody, o butach nie wspomnę… a to dopiero początek – prawdziwe niespodzianki przed nami 🙂 rozbija się nasz obóz, bo tak naprawdę nasz dobytek (wspomniane torby niosą porterzy, tak samo jak namioty i cały prowiant) kilka osób naszej ekipy odkrywa niemiłą niespodziankę duffle od TNF nie dały rady z deszczem i zawartość kilku zamokła (odzież na zmianę czy śpiwory), zamokły również materace do namiotów – słabo.

Pochwalę się: mi nic nie zamokło – starym nawykiem ubrania w torbie miąłem schowane w dodatkowe worki ze struną a materacem się nie przejąłem bo nie doczytałem informacji o materacach i zabrałem swoją rewelacyjna karimatę 🙂 Za to plecak nie przetrzymał próby deszczu, po powrocie – jeden z pierwszych zakupów to ochraniacz przeciw deszczowy na plecak.

Obóz Machame – pierwszy obóz w drodze na Kilimandżaro

Na szczęście w końcu przestaje padać, wychodzi nawet słońce – pierwszy raz widzę Kilimandżaro, roślinność wokół jest bardzo zielona, dzień kończy się pięknym zachodem słońca, przed kolacją mała atrakcja – dostajemy świeżo prażony popcorn – zamiast ekranu mamy widok na szczyt Kilimandżaro, tylko foteli brak.

Wszyscy suszymy ubrania, na czym tylko się da. Trochę się plątam po obozie, nie pamiętam jak było tutaj z zasięgiem bo zasięg GSM to osobna historia 😉 W końcu przychodzi czas na sen, śpię dobrze.

Metryczka:

Start: BRAMA MACHAME (1900 m n.p.m.)  dzisiejsza meta: OBÓZ MACHAME (2900 m n.p.m.)
Czas przejścia wg przewodników: ok. 5-7 godzin marszu
Dystans: ok. 10 km
Różnica poziomów: 1220 m