GÓRA ARARAT

 

Dzisiaj jest mój ostatni dzień na Araracie. Ostatni raz wychylając się z namiotu mam prawie na wyciągnięcie ręki szczyt Araratu. Ostatnie śniadanie, tutaj przyznaję że mam trochę dość słodkich ciastek i ciasteczek, ale w zupie soczewicowej się zakochałem.

W obozie panuję totalny luz, niespiesznie pakujemy się i ruszamy w dół do miejsca w którym ma nas zabrać bus do cywilizacji.

Z kolejnymi metrami w dół, przypominam sobie, że jestem w Turcji na początku czerwca – jest gorąco, zbyt gorąco. Okazuje się, że dzisiaj również trafiliśmy na polską ekipę i znów wyprzedzamy się wzajemnie co jakiś czas, tyle tylko że tym razem idąc w dół.

Fauna na Araracie

Na kilku przystankach zbieramy zioła, które przyjadą ze mną do Polski. Oczywiście znów konie i owce stają się głównym tematem zdjęć. Biegając po zboczu Araratu znajduję starą podkowę – oczywiście zabieram ją ze sobą, to mój souvenir.

Jest naprawdę gorąco, coraz częściej pojawiają się jaszczurki takie mniejsze i większe – niestety nie lubią się fotografować. Oczywiście są też konie – te już zawsze będą kojarzyć mi się z Araratem.

• 

• 

• 

Zataczając pętle

Docieramy na miejsce skąd wyruszaliśmy kilka dni temu z celem wejścia na najwyższy szczyt Turcji i drugi co do wysokości wulkan Azji. Arki co prawda nie znalazłem ale było fantastycznie. Poczuć tą moc, poczuć że te kilometry i godziny treningów przynoszą efekty. Ararat był testem, informacją zwrotną jak idzie, gdzie jestem na mojej sportowej ścieżce. Jest dobrze! Od wejścia na Kilimandżaro 2 lata temu wykonałem sporo pracy i teraz czuję efekty, przede wszystkim nie mam już nadwagi (wchodząc na Kili, mniej niż 2 kilogramy dzieliły mnie od przedziału gdzie wg BMI mówimy o otyłości).

Trochę powiało licznymi treningami (Strava) a nawet może jakimś liczeniem kalorii, ale spokojnie jest czas na trening i jest czas na świętowanie. Wiem, że po dotarciu do hotelu biorę długi prysznic, ubieram „cywilne” ubranie i ruszam w miasto, znaleźć kantor a potem piekarnię z burkiem i czym tam jeszcze znajdę 😎

Po drodze do hotelu, robię trochę zdjęć, banan z twarzy mi nie schodzi. Checkpointy po drodze już zupełnie nie robią na mnie wrażenia – ot, wchodzi żołnierz z karabinem powiedzieć: „hello”

Pałac Ishaka Paszy(tur. İshak Paşa Sarayı, kurd. Qesra Îshaq Paşa)

Czas na dodatkowe atrakcje, przewidziane w ramach wyjazdu na Ararat: Pałac Paszy i muzeum Arki Noego. Wcześniej jednak idziemy coś zjeść – ja zgodnie z założeniem wcześniej zjadałem nieprzyzwoicie dużo burków z serem, zapijając to Ajranem, więc w restauracji ograniczam się tylko do deseru i napoju na bazie kwaszonej rzodkwi.

Zwiedzanie Pałac Ishaka Paszy i muzeum Arki Noego – takie „must see” będąc w okolicach. Do pałacu przyjeżdżamy kilkanaście minut przed zamknięciem, szybkie zwiedzanie – nie jestem przesadnym fanem zwiedzania budowli, zazwyczaj wystarczy mi widok z zewnątrz,tutaj w zasadzie było podobnie. Pałac to warowna budowla, znajdująca się na wysokości ok. 2000 m n.p.m. na płaskowyżu ponad miastem Doğubayazıt. Na miejscu obecnego pałacu istniały już wcześniej warownie, między innymi Utartyjczycy czy Seldżucy. Warownia w obnecnej formie została wzniesiona na przełomie XVIII i XIX wieku staraniem wodza miejscowych plemion İshaka Paşy (stąd nazwa)

Nowożeńcy z Azerbejdżanu

Dla mnie jednak największą atrakcją w Pałacu byli nowożeńcy, którzy przyjeżdżają na sesje ślubne z sąsiedniego Azerbejdżanu. Może jestem ignorantem ale zdecydowanie ciekawsze były dla mnie te pary małżeńskie ze świtą niż sam Pałac Paszy.

Co może być ciekawego w nowożeńcach? Przede wszystkim suknie pań młodych i pozostałych żeńskich członkiń świty – pan młody i reszta występowała w mniej lub bardziej discopolowych wersjach garniturów. W strojach młodych żon nie ma mowy o klasycznej bieli, jest kolor, cekiny, złoto – na bogato! Do tego makijaż, nie wiem czy to jeszcze makijaż czy już face painting.

Krótki przejazd przez kurdyjskie tereny pasterskie

Z pałacu Pashy ruszamy dalej do muzeum Arki Noego. Agnieszka nasza organizatorka wybiera dla nas trasę przez tereny na których latem mieszkają pasterze z całymi rodzinami. Nasz klimatyzowany bus rozbrzmiewa muzyką kurdyjska, która dopełnia magii krajobrazów za szybą. Kierowca nie zauważa skrętu i trafiamy do jakiejś wioski na końcu świata, gdzie kończy się droga . Zanim bus znajduję dogodne miejsce aby zawrócić wyskakujemy na chwilę aby rozprostować kości, ja latam z aparatem.

Jedziemy dalej, ja z nosem przyklejonym do szyby, czekam aż gdzieś się w końcu zatrzymamy – jest pięknie – myślę sobie że ta droga byłaby fantastycznym pomysłem na rower. W końcu się zatrzymujemy, gdzieś w polu, jest po prostu bardzo malowniczo i jeszcze to światło popołudniowego słońca.

Fascynują mnie namioty pasterzy – idę więc kawałek w pole aby je zobaczyć z bliższa ewentualnie jeżeli się zgodzą może zrobić zdjęcie. Poznaję starszego gospodarza, świetnie mówi po angielsku, zdecydowanie lepiej niż ja. Rozmawiamy o pogodzie i pięknie regionu. W międzyczasie proponuje czy chcę się napić wody bo jest ciepło (w moich kategoriach gorąco), o niczym innym szczerze nie marzę, kawałek dalej jest ujęcie wody, w którym lokalsi napełniają swoje butle, wiaderka i inne pojemniki na wodę, by następnie zanieść lub zawieść je do swoich namiotów.

Piję wodę z bukłaka, który podała mi jedna z kobiet napełniających swoje pojemniki. Są momenty kiedy smak wody jest wyjątkowy, to właśnie ten moment. Wyznaję, zasadę że jeżeli lokalsi czegoś używają, jedzą lub piją i nie wygląda to zbyt podejrzanie i nie przekracza moich osobistych norm sanitarno-epidemiologicznych to korzystam z tego. Wielu zapewne powie, że to ryzykowne – być może, nie namawiam.

Chyba tą swoją otwartością na propozycję skorzystania z wodopoju w jakiś sposób, zaskarbiam sobie życzliwość gospodarza, bo zaprasza mnie do obejrzenia tego jak żyją, do zobaczenia ich namiotu. Nie musi powtarzać dwa razy, maszeruję za nim zachwycony, towarzyszy mi kolega z Austrii i „nasz” człowiek z busa.

Namiotowe domostwo składa się z kilku samodzielnych namiotów: sypialnego, kuchennego i czegoś jakby salonu. Nasz gospodarz opowiada o prostocie życia, przedstawia swoją rodzinę: żonę i córkę, proponuje wspólne zdjęcie. Ja w swoich pasiastych spodenkach, być może trochę odstaję. Na koniec uścisk dłoni, nie do końca wiem co mogę a co będzie naruszeniem etykiety, więc kłaniam się kobietom. Żona jednak podaje mi rękę, córka nie 😅

Czas wracać do busa. Muzeum okazuję się zamknięte – nie mniej, zachodzące słońce cudnie maluje niebo nad Małym Ararat i Ararat tworząc piękny spektakl. Wracamy do Doğubayazıt – czas na oficjalne zakończenie wyprawy i kolacją na wypasie.

Muzeum Arki Noego i zachód słońca nad Araratem

A na koniec Kurdyjska pizza

Specjalnością restauracji w Doğubayazıt są mięsa, jako niejedzący mięsa od prawie 20 lat nie wypowiem się za dużo w temacie mięs ale mogę powiedzieć tylko, że moi towarzysze byli zachwyceni. Ja skusiłem się na vege kurdyjską pizzę – tutaj mogę z czystym sumieniem polecić bo była rewelacyjna. Ku zdziwieniu reszty ekipy zjadałem aż dwie. 😋

Pełny, no dobra trochę przejedzony wytaczam się z restauracji czas wracać do hotelu – jutro każde z nas wraca do swojego świata.

Nie mogę zasnąć, jest koszmarnie gorąco a klimatyzacja wydaje się przestała chłodzić, otwarcie okien niczego nie zmienia. Gdy już zasnąłem nad ranem wybudza mnie wezwanie muezina. Przewracając się z boku na bok, trochę śpię, a trochę śnię o pięknym Araracie.

Cóż może być bardziej ważnym powodem aby się obudzić niż udać się za kamień. Noc jeszcze ciemna więc nie muszę zastanawiać się czy kamień jest wystarczająco duży. Wracam do namiotu, sprawdzam jest po 1 w nocy, nie ma sensu zasypiać bo za chwilę i tak trzeba będzie wstawać. Wyciągam czytnik, w sąsiednich namiotach słyszę, że zaczyna się „poranna” krzątanina. Tak sobie leżę i cieszę się że jest nas tak mało w grupie i mamy z kolegą z Austrii osobne namioty bo duże ilości zupy soczewicowej, którą wczoraj tak chętnie się zajadałem mogła by teraz wywołać dyskomfort u każdego z osobna. Ararat wejście na szczyt czas zacząć.

Minuty mijają szybko, przychodzi pora aby wstać i udać się do mesy na wczesne śniadanie, odebrać porcje kalorii na drogę i uzupełnić termos gorącą herbatą. W mesie każdy dostaję raki, upycham je do plecaka bo użyte będą dopiero w okolicach szczytu. Nasz przewodnik przeprowadza krótką prezentację jak należy je prawidłowo nałożyć – raki są uniwersalne koszykowe, więc pasują praktycznie do każdego buta.

 Apropos butów, dzisiaj swój debiut zaliczą moje nowe buty Chiruca. Dotarły do mnie dzień przed wyjazdem i dopiero dzisiaj będę miał okazję je sprawdzić w akcji – buty są wsparciem sponsorskim od dystrybutora marki Chiruca w Polsce.

Tańcząc w ciemnościach na stokach Araratu

Gotowi, wynurzamy się z mesy i powoli zakosami w świetle czołówek idziemy w górę. Pierwsze metry dość sztywno, resztki snu odchodzą w niepamięć. W tym samym czasie, w górę wyrusza duża polska grupa z którą będziemy wyprzedzać się na całej długości ataku szczytowego. Jak wspomniałem jest jeszcze ciemno, gdzieś w dole mrugają światła miasta i okolicznych wsi. Jest chłodno ale nie mogę powiedzieć żeby było zimno. Mój zestaw składający się z koszulki merino, bluzy i kurtki gore jest aż nadto ciepły. Kurtka ląduję w plecaku.

Powoli wstaje dzień, Ararat rzuca ogromny trójkątny cień na okolice. Kilkukrotnie zatrzymuję się pogapić się na ten spektakl a potem podbiegam kilkanaście/kilkadziesiąt metrów w górę aby dogonić moich towarzyszy. Zdecydowanie aklimatyzacja przebiegła prawidłowo, czuje się dobrze i energetycznie jak widać tez jest super. Oczywiście czuję, że te kilka metrów podbiegu wymaga ode mnie znacznie większego wysiłku, ale jesteśmy już ponad 4700 m n.p.m.

Co jakiś czas wyprzedzamy się z polską ekipą, nasze przerwy na zdjęcia i łyk herbaty nie pokrywają się. Dopiero sygnał „nałożyć raki” zatrzymuje nas w tym samym czasie i miejscu. Śniegu może nie ma za wiele, ale zrobiło się zdecydowanie zimniej ze względu na wiatr. Przeprosiłem się z kurtką i dochodzi do mnie że mam za cienkie rękawiczki. Raki ubieram gołymi rękami bo w rękawiczkach nie mogę sobie poradzić z paskami i klamerkami. Pomagam pozostałym uporać się z rakami – dla niektórych jest to pierwszy kontakt z tym sprzętem.

Na Górze Ararat bywa jednak zimno

Po wszystkim próbuję ogrzewać zesztywniałe z zimna dłonie w pachwinach, boli jak cholera, znaczy mocno zmarłem w palce.

Ruszamy dalej, tempo spadło, wiatr wieje coraz mocniej. Ręce mimo, że w rękawiczkach chowam w kieszeniach kurtki. No dobra, tym razem nie zabezpieczyłem wystarczająco kwestii zimowych rękawic – w ostatnim momencie wyjąłem je z torby przed wyjazdem, stwierdzając że ulubione cienkie rękawice techniczne wystarczą. Nie wystarczyły. Na szczęście podejście jest łatwe i nie wymaga żadnych operacji rękami. Można ręce trzymać w kieszeni. Kilka osób ma naciągnięte na rękawiczki grube skarpety, znaczy nie tylko ja miałem „genialny” pomysł aby nie zabierać ciepłych rękawic.

Po przekroczeniu pięciu tysięcy metrów wieje naprawdę mocno, słońce już dawno wstało i mimo, że wydaje się mocno operować nad naszymi głowami nie czuję nawet odrobiny jego ciepłych promieni.

Szczyt jest na wyciągnięcie ręki, siła wiatru przybiera na sile. Okulary są O.K. ale zdecydowanie lepiej sprawdziły by się gogle, tych zupełnie nie rozważałem jako część ekwipunku.

Co jakiś czas czuję na sobie uderzenia drobinek lodu i zmarzniętego śniegu, które podrywa wiatr. Ostatnie kilkadziesiąt metrów przed szczytem, naprawdę mocno wieje. Zapomniałem że zmarzłem w palce, próbuje ustać na nogach i nie dać się porwać przez wiatr.

Ararat wejście na szczyt

Zamykamy stawkę, niespiesznie podchodząc na kopułę szczytową, dziewczyny z naszej grupy wykonały niesamowitą pracę, wręcz nieludzką, przekraczając własne ograniczenia w drodze na Ararat. Jestem pełen podziwu dla nich, przyznaję że w pierwszym momencie nie załapałem nawet gdy dotarłem na szczyt, tak bardzo skupiony byłem na nich. Na szczycie zbiliśmy się w kupę aby ograniczyć ekspozycję na huraganowy wiatr, który bezlitośnie chłostał każdy centymetr naszego ciała. Przybijamy piątki, szybkie foty. Nie ma mowy o herbatce na szczycie.

 

 

Na najwyższym szczycie Turcji: Góra Ararat 5 137 m n.p.m.

Wszyscy zdobywcy szybko opuszczają kopułę szczytową, dociera do mnie że jestem na szczycie. Postanawiam zostać tutaj chwilę i pocieszyć się sukcesem. Zapętlam plecak wokół pręta wyznaczającego szczyt – notabene pręt sterczy na wysokości ponad metra nad ziemią, poruszam się ostrożnie wokół niego bo nie chcę się na niego nadziać – zasady BHP nie są tutaj zachowane. Próbuje się ogarnąć, wyciągam aparat i miśka aby zrobić pamiątkowe zdjęcie ze szczytu, uwierzcie nie jest łatwo! Misiek-brelok zawieszam na wspomnianym pręcie, powiewa niczym flaga. Wydaje się że zrobiłem kilka fotek.

Wszyscy są już kawałek od kopuły szczytowej, nasz przewodnik macha czy żyje, odmachuję że jest O.K. Jestem już blisko zrobienia zdjęcia. Kilkudziesięciu sekundowa kontemplacja jak jest pięknie wokół, pakuje majdan i zbiegam w dół.

Doganiam resztę mojego zespołu, robimy jeszcze jakieś pamiątkowe foty ze szczytem w tle. Poniżej 5k jest zdecydowanie cieplej i wiatr urywający głowę, jest tylko wspomnieniem. Zmrożony śnieg ustępuję coraz bardziej mokrej brei, dobry moment aby ściągnąć raki. Wykorzystuję każdą okazję aby poślizgać się w śniegu, raz że szybciej, dwa zrobiło się za ciepło – no nie dogodzisz!

No i głodny jestem a nie mam ochoty na słodycze.

Zestaw regeneracyjny: szybkie zejście, gorąca zupa i krótki sen

Po półtorej godziny od rozpoczęcia zejścia melduję przy mesie, tam już czeka zupa z soczewicy 😂 Obóz mamy opuścić za około 2 godziny, przebieram się w mój letni strój, naciągam na oczy opaskę do spania i zasypiam snem sprawiedliwego.

Budzą mnie odgłosy składania obozu i temperatura w namiocie, która zrobiła się zdecydowanie zbyt wysoka. Rozespany składam ubrania rozrzucone bez ładu w namiocie, potem przychodzi czas na namiot. Słońce grzeje mocno, za mocno co zdecydowanie nie pomaga w zbieraniu się. W końcu jednak gotowi ruszamy w dół, czuję się dobrze, powiem nawet, że nie czuję zbytnio trudów wejścia sprzed kilku godzin.

Słońce przypala zdecydowanie za mocno, zaczynam trochę tęsknić do lodowatych podmuchów. Postanawiam że w obozie pierwszym skorzystam z nagrzanej wody w beczkach i zrobię sobie mały prysznic. Mnogość ścieżek sprawia, że wybieram wersję ciut dłuższą niż planowałem – nie mniej nadal nikogo nie ma, poza psem stróżującym. Początkowo jego szczekanie nie brzmiało przyjaźnie i poczułem delikatny dyskomfort ale ostatecznie albo mnie pamiętał albo po prostu wszystkich lubi i pozwolił mi wejść na teren naszego obozu. Wydaje się że mam sporą przewagę czasową, więc nie marnuję czasu, rozbieram się jak do rosołu (zupełnie nie rozumiem tego powiedzenia) i biorę funduję sobie orzeźwiający prysznic. Woda w beczkach nie była aż tak nagrzana jak sobie to wyobrażałem ale zmycie z siebie warstwy kurzu i potu było oczyszczające dosłownie i w przenośni, domykając w pewien sposób moją przygodę z najwyższym szczytem Turcji.

Teraz tylko poczekać na resztę susząc się i grzejąc jednocześnie w promieniach słońca. Resztę dnia spędziłem leniuchując na macie. Czas w obozie płynie inaczej, leniwe machanie nogą z czytnikiem w ręku i widokiem na ośnieżony szczyt Araratu, działa kojąco. Problemy, zmartwienia? A co to takiego?!?

Poprzedni dzień: Arka Noego coraz bliżej, obóz II #GóraArarat 3

Powtarzam rytuał dnia poprzedniego, niespiesznie przeciągam się w namiocie, nigdzie się nie spieszę – do śniadania jeszcze trochę czasu. Początek dnia to dobry moment na lekturę książki. Przychodzi jednak czas by jednak opuścić ciepły śpiwór, trzeba się trochę poruszać przed jedzeniem i wyruszeniem do obozu II. Tak naprawdę dzisiaj dość intensywny dzień, należy dojść wspomnianego obozu, szybko się wyspać bo około 2 nad ranem będziemy ruszać na szczyt.

Nie mniej póki co jestem jeszcze w obozie pierwszym, rozchadzam resztki snu. Pojawiają się konie, które będą nieść nasz dobytek do wyższego obozu. Konie w górach, a zwłaszcza tutaj na Araracie to bardzo wdzięczny temat zdjęć.

Przy śniadaniu wyczuwa się podniecenie, chyba każdy chce ruszyć w górę – a może to tylko moja projekcja? 😁 Tak czy siak zaopatrzeni w suchy prowiant dziarsko ruszamy w górę. Pogoda jest wyśmienita – słońce i przyjemny wiatr.

Rozterki piechura 

Idzie mi się bardzo dobrze, pilnuje nawodnienia sięgając co maksymalnie kwadrans po rurkę camelbacka. Niestety mój plecak Salewy, który bardzo lubię przede wszystkim ze względu na wewnętrzne „komory” i dość opływowy kształt ma jedną gigantyczną wadę – nie ma miejsca dedykowanego miejsca na worek z wodą i tym samym nie ma „dziury” na wężyk. Oczywiście da się to obejść nie zasuwając w pełni zamka. Plecak nie posiada tradycyjnej klapy ale to mi w żaden sposób nie przeszkadza, zamki są laminowane. Poza tym nauczony doświadczaniem: wiem, że podczas dłuższego deszczu/ulewy wszelkie super impregnowane materiały w końcu przegrywają z wodą i najlepszą formą zabezpieczenia zawartości plecaka jest po prostu pokrowiec + dodatkowe pokrowce wewnątrz na najważniejszych rzeczy.

Flora Araratu nie jest nazbyt bogata – przynajmniej dla takiego laika jak ja. Roślinność ogranicza się do niskich traw i kolorowych kwiatków – w tym bardzo dużo przedstawicieli różnokolorowych przedstawicieli naradki Androsace villosa. Ta i tak dość ograniczona roślinność szybko ustępuje miejsca już zupełnie nagim skałom i rumoszowi, między którymi wije się nasza droga do obozu II.

Do obozu droga kręta jest…

Z racji dość żywego tempa jakie sobie narzuciłem, szybko nabieram wysokości. Rano się zastanawiałem czy spodenki to będzie dobry wybór, po drodze okazało się że spodenki to było optymalne rozwiązanie. Mimo zbliżania się do granicy 4 tysięcy metrów n.p.m. trudno mówić o chłodzie. Droga do obozu II nie przedstawia żadnych trudności technicznych, nie mniej gdy przyglądam się temu jak konie kroczą objuczone tobołami a czasami na ich grzbiecie bujają się dość długie elementy stelażu namiotów bazowych włos jeży się na głowie, tym bardziej jestem zszokowany gdy momentami członkowie ekip obozowych dosiadają konie aby dać odpocząć swoim nogom. Ze swojej perspektywy wolę iść niż dosiadać koni na tych wąskich, stromych i kruchych ścieżkach.

Im bliżej jestem obozu, czuję że nabieram prędkości, ewentualnie pozostali zwalniają – nie mniej docieram na miejsce obozu jako pierwszy z gościem od koni i naszym kucharzem. 😀 Odległość z obozu I do II wynosi ok. 4 km i prawie 1000 m w pionie, potrzebowałem niecałych 2 godzin aby przejść ten odcinek.

 Obóz II na Górze Ararat

Miejsce obozu powoli zapełnia się kolejnymi końmi i ludźmi z obsługi. Staram się pomóc przy rozładowaniu koni, porozumiewając się z pozostałymi miksem gestów i uśmiechów. Konie wydają się zwłaszcza na początku dość zaniepokojone obozem i potrzeba poświecić im trochę czasu aby się uspokoiły. Przytrzymuję kilkukrotnie konie przy rozładunku, ostatecznie jednak zabieram się za rozkładanie namiotów – jakoś pewniej się czuję ze śledziami i tropikiem. Stawiam namiot dla siebie i jeszcze jeden dla kogoś z naszej ekipy. Gotowe są już pozostałe namioty i mesa. W poczuciu dobrze wykorzystanego czasu zabieram matę na w miarę równy kawałek terenu i rozkładam się na nich jak na plaży ciesząc się widokami i rozrzedzonym powietrzem. Docierają ostatni członkowie naszego teamu.

Najlepiej za kamieniem! Toaleta na Araracie

Obóz II usytuowany jest na ok. 4200 m n.p.m. i w przeciwieństwie do obozu I, dzielą go wszystkie ekipy. Spośród obozowego gwaru, dobiega mnie anglojęzyczna rozmowa dotycząca toalety a dokładnie miejsca defekacji. Na rzeczone pytanie zadane przez jedną z pań pada szybka odpowiedź: najlepiej za kamieniem. Pani jednak jest osobą ceniącą szczegóły i dopytuje za którym kamieniem będzie to najlepiej zrobić. Na to pan z rozbrajająca szczerością i spokojem w głosie odpowiada, że to zależy od jej preferencji, jednocześnie wykonuje gest mówiący” „zobacz jak wiele jest tutaj różnych kamieni – na pewno znajdziesz coś dla siebie. Nie takiej odpowiedzi oczekiwała.

Ze szczytu schodzą ostatni zdobywcy – jest po 13 w mojej ocenie dość późno – zobaczymy jak mi jutro pójdzie 😅

Leżanka z widokiem na Mały Ararat

Od tego zalegania zaczynam czuć się słabiej – zjadam trochę obiadowych słodyczy i ruszam na krótki spacer powyżej obozu. Zgodnie z założeniem że ruch najlepszym sposobem na aklimatyzację . Niespiesznie dochodzę do wysokości 4400 metrów, znajduje sobie spory kawał magmowej skały. Wyciągam się, zamykam oczy i zniknęło 30 minut. Z mojej miejscówki roztacza się piękny widok na Mały Ararat – niestety teraz nie można wybrać się tam na trekking.

Pstrykam trochę zdjęć, czas schodzić bo zaczyna robić się zimno – ja dalej pomykam w krótkich spodenkach. Droga w dół nie należy do przyjemnych, osypujące się mniejsze i większe kamyki odnajdują skutecznie trasę do moich butów. Zatrzymuję się kilkukrotnie, zdejmuje buty i wytrzepuję nagromadzone żwirowisko.

Zrobiło się naprawdę zimno, po raz pierwszy od wyjścia w góry zamieniam spodenki na długie spodnie. Kolacja jest trochę wcześniej niż zazwyczaj – chcemy położyć się spać trochę wcześniej bo wymarsz zaplanowany jest na wspomnianą 2 nad ranem. Apetyt mi dopisuje, zjadam kilka misek zupy soczewicowej, bilans kaloryczny poprawiam słodyczami mogę iść spać 😋 Układam się w śpiworze, naciągam na oczy opaskę, bo nie jest jeszcze w pełni ciemno, łykam tabletkę i zasypiam śniąc o zaginionej arce.

wcześniejszy wpis: Wspinaj się wysoko, śpij nisko #GóraArarat 2

Leniwie przeciągam się w namiocie. Wysuwam głowę, upewniając się że to nie sen – wszystko się zgadza, ośnieżony szczyt Araratu jest przede mną, w tym samym miejscu w którym go wczoraj zostawiłem kładąc się spać. Mamy XXI wiek więc dzień zaczynam od zdjęcia – napawając się widokiem przez rozsunięty namiot, leżąc w śpiworze, robię pierwsze zdjęcia tego dnia.

Dzień dobry Ararat!

Słońce już wstało, rześkość poranka powoli ustępuję – po mojemu jest już ciepło. Pora i na mnie –układam wszystko w namiocie i czas na poranną toaletę i gimnastykę. Kręcę się trochę po obozie w oczekiwaniu na śniadanie.

Powoli budzą się pozostałe namioty. W końcu przychodzi czas na śniadanie – jest chałwa i cała masa słodkości – są oczywiście warzywka i ser. Jako bezmięsny górołaz jestem w pełni zadowolony i najedzony – mogę wyruszać. Dzisiaj w planach wyjście aklimatyzacyjne. Przewodnik wspomina, że podejdziemy w okolice 4000 m n.p.m., pogoda wciąż jest fantastyczna, energia we mnie buzuje. Póki co, koło naszego obozu baraszkują konie.

Aklimatyzacja na Górze Ararat – Cztery tysiące metrów n.p.m.

Początkowo idziemy zwartą grupą, z czasem jednak energia, którą kipię zwycięża i odłączam się od reszty idąc szybciej z planem przekroczenia 4000. W okolicach 3800/3900 m n.p.m. pojawiają się większe płaty zleżałego śniegu, które z powodzeniem pokonuje w moich podejściówkach. Osiągając założone 4 tysiące rozsiadam się, organizując mały piknik. Zapomniałem wspomnieć, że każdego dnia jesteśmy wyposażani w zestaw owocowo-słodyczowy. Dodatkowo ma ze sobą camelbacka i termos z herbatą – nawodnienia organizmu na tym wyjeździe pilnuje bardziej niż portfela.

Najlepiej zlokalizowany obóz I na Araracie

Powoli uzupełniam kalorie i uczę się drogi do obozu II. Nasze wyjście aklimatyzacyjne zostało poprowadzone obok tradycyjnej trasy do obozu drugiego. Mam okazję zobaczyć, gdzie ulokowane są pozostałe pierwsze obozy. Pewną ciekawostką jest że każda większa agencja ma swój obóz I w innym miejscu – bezsprzecznie uważam, że lokalizacji naszego jest najpiękniejsza (ararattrip.pl) 😁

Zauważam, że kawałek nade mną zatrzymują się grupy z końmi – wydaje się że to jest obóz II, po chwili staje namiot bazowy, to potwierdzenie że to musi być mój jutrzejszy cel.

Poniżej widzę, że pozostali członkowie mojego zespołu sygnalizują że zaczynają zejście – cóż dość tego leniuchowania. Zbiegam w dół po śniegu, znacząco oszczędzając czas i jednocześnie przyjemnie schładzając ciało od rozbryzgujących się płatów śniegu.

Szybko doganiam moich towarzyszy i już wspólnie wracamy do obozu– pewnie już czeka na nas obiad.

Niezbędnik obozowy – Góra Ararat

Zaleganie na karimacie z widokiem na Ararat i czytnik w ręku – czy można spędzać lepiej wolny czas?  W tej absolutnej błogości, mijają minuty za minuta, godzina za godziną – przychodzi pora na kolację, zachód słońca i regenerujący sen. Jutro idziemy do obozu II 😍

wcześniejszy wpis: Raj na ziemi – obóz pierwszy #GóraArarat 1

Obudziłem się przed budzikiem, średnio wypoczęty – jak na mój gust zdecydowanie za gorąco, obsługa klimatyzacji okazała się wykraczać poza zakres moich kompetencji, do tego poranne nawoływanie muezina i przepis na kiepski poranek gotowy.

Schodzę na śniadanie. Śniadanie to absolutny hit hotelu czyli obfitość i różnorodność najważniejszego posiłku dnia (przynajmniej ja uważam że najważniejszego). Pobudzony śniadaniem i herbatą która była dziwnie mocna, w pełni wróciłem do żywych. Okazało się że kolega z Austrii również zmagał się z klimatyzacją w swoim pokoju i też w pewnym momencie po prostu się poddał. Pocieszał się świetnym występem jego drużyny narodowej na EURO. Przyznaję rozegrali dobry mecz z Macedonią Północną, nasi mają grać następnego dnia, czego już nie zobaczę (co wyjdzie mi tylko na zdrowie jak się okaże 😂

Śniadanie – najważniejszy posiłek dnia 

Dołączyły do nas również koleżanki z Litwy, które zaciekawione moimi uwagami na temat herbaty z hotelowego termosu, wyjaśniły mi że piję coś jakby skondensowany napar, który w zaparzaczu nabiera mocy. Standardowo nalewa się odpowiednią ilość naparu (w zależności od osobistych preferencji mocy, jednak nie więcej niż 1/3 lub 1/2) do kubka i dolewa się wrzątku. Ja piłem natomiast bez rozcieńczania. Już rozumiem dlaczego ta mała herbatka tak skutecznie odsunęła poranne nieogarnięcie. Podsumowanie poranka nie nastraja najlepiej: obsługa klimatyzacji i parzenie herbaty mnie przerosło 😅

Przed wyjazdem z hotelu chciałem jeszcze kupić kartę SIM abym mógł kontaktować się z Agnieszką w Polsce – ostatecznie za długo gramoliłem się w pokoju i karty nie kupiłem. Wyruszamy z hotelu po 10 rano, zaskakują mnie tłumy na ulicach; samochody, motocykle i ludzie. Ni jak nie przypomina to wczorajszych pustych ulic. Nasz bus czeka już koło hotelu.

Wyjeżdżamy z Igdir w kierunku tradycyjnej bazy wypadowej na Ararat czyli miasta Doğubayazıt. W pewnym momencie nasz busik opuszcza główną trasę. Wzniecając tumany kurzu przejeżdżamy przez małe wioski rozsiane u stóp Araratu, by ostatecznie kilka kilometrów za ostatnimi zabudowaniami dotrzeć na miejsce startu.  Opuszczamy busa,  zabieramy plecaki i ruszamy w kierunku pierwszego obozu w towarzystwie koni, które niosą nasze torby, namioty i zapasy jedzenia.

Trekking na Górę Ararat czas zacząć

Miejsce naszego startu ulokowane jest na wysokości ok. 2100 m n.p.m.. Mimo dość znacznej wysokości jest gorąco i dociera do mnie że ta góra jest całkowicie bezdrzewna. Początkowo tempo mam dość wolne i zamykam stawkę – ruchliwe jaszczurki przykuwają moją uwagę i staram się w pogoni za nimi zrobić im zdjęcia.

Wyraźna ścieżka pnie się niespiesznie w górę, mijają nas kolejno objuczone konie i ich przewodnicy, jeszcze nie wiem kto z nich należy do mojego zespołu a kto nie. Konie i Ararat w tle to bardzo wdzięczny temat do zdjęć 😍

Po ostatnich dniach, ruch na świeżym powietrzu to bardzo miła odmiana. Od jakiegoś czasu nie wiedzę już jaszczurek, poza końmi, przedstawicielami fauny są owce i kozy, gdzieś w oddali poszczekuje pies. Przyspieszam kroku i wraz z austriackim kolegą wyrywamy do przodu, trzymając się „naszych” ludzi z końmi. Niespodziewanie szybko dochodzimy do obozu. Piszę niespodziewanie, bo założyłem że podejście ma trwać ponad 3 godziny a my po około dwóch zameldowaliśmy się na miejscu. Przeszliśmy ok. 9 km

Obóz I – tak pięknie może być tylko w górach 

Obóz jest fantastycznie ulokowany, w objęciach dwóch potów spływających ze stoków Araratu. Porządku pilnuje ogromny pies-kangal turecki, który wabi się Aygır.  Mimo monstrualnych rozmiarów, jest skory do zabawy i trzeba tylko uważać aby w ramach zabaw nie zderzyć się z nim w biegu, bo to zawodnik wagi ciężkiej 😁

W namiocie bazowym zawsze czeka gorąca herbata i coś słodkiego 😋 Po obiedzie wybrałem się na krótki spacer ok. 200 m powyżej obozu. Z jednej strony wciąż jestem głodny tej góry, nakręcony nowym miejscem, a z drugiej po prostu chodząc czuje się lepiej niż gdy siedzę. Przeskok z poziomu max. kilkuset metrów w Igdir na wysokość obozu I usytuowanego na wysokości ok. 3200 m np.m. jest dla organizmu sporym wyzwaniem i jak sobie z nimi poradzimy to wynik naszych przygotowywań przed wyjazdem ale i prostych zasad których warto przestrzegać w trakcie – kiedyś mam nadzieję zebrać się w sobie i podzielić się na blogu moją wiedzą i doświadczeniem w tym temacie.

Wracając do samopoczucia, ogólnie czuję się dobrze kilka razy odczułem lekki dyskomfort w postaci zawirowania w głowie ale poza tym super. Spacer okazał się bardzo odświeżający. Po powrocie z nową mocą biegam po obozie bawiąc się z psem i napawam się tą piękną górą przede mną.

Przy kolacji, trochę się zasiedziałem i moje krótkie spodenki i koszulka okazały się bardzo nie wystarczające, gdy zaszło słońce. Szybko idę do namiot by naciągnąć merino na siebie, wybieram wygodny głaz i gapię się na miasto i wsie poniżej, które z wolna zalewa ciemność nocy.

Jest już całkowicie ciemno i całkiem zimno (w końcu zimno) gdy w świetle czołówki wsuwam się do mojego ciepłego śpiworka. Dla pewności łykam tabletkę, która przytrzyma dłużej i mocniej Hypnosa.

kolejny dzień w drodze na szczyt: Wspinaj się wysoko, śpij nisko